هنگامی که در بین دو نیمه دیدار آرژانتینوس و بوکا جونیورز در جولای 1970 ، پانزده دقیقه بدون وقفه مشغول روپایی و حرکات تکنیکی بود ، هزاران تماشاگر حاضر در ورزشگاه استعداد انکار نشدنی پسرک 10 ساله از نزدیک دیدند و چاره ای به جز تشویق او نداشتند ؛ دیگو 16 سال بعد نماد یک ملت شد ؛ زیباترین گل تاریخ فوتبال ، فریاد شادی و مشتهای گره کرده ملیون ها آرژانتینی را به ارمغان آورد، گلی که دقیقا پس از درگیریهای انگلیس و آرژانتین در فالکلند بثمر رسید. و تو از کدام سیاره آمده ای که این همه انگلیسی را جا بگذاری؟
دیگو در خانه ای متولد شد که از آب و برق بهره مند نبود ؛ اما عشق به فوتبال باعث شد تا مشکلات زندگی اش را به فراموشی بسپرد. او شب و روز با توپی که از طرف پسر عمویش به عنوان هدیه تولد دریافت کرده بود ، مشغول به بازی بود و هنگامی که به مدرسه میرفت ، سعی میکرد با کاغد مچاله شده روپایی بزند. استعداد ال دیگو در سال 1968 توسط باشگاه آرژانتینوس جونیور کشف شد و او به آکادمی این تیم ملحق شد.
در سال 1981 ، مارادونا به باشگاه رقیب (بوکا جونیورز) پیوست و عملکرد درخشان او در این تیم ، توجه مدیران بارسلونارا جلب کرد. پایان دوران ال دیگو در بلوگرانا به تلخ ترین شکل ممکن بود. جایی که او در فینال کوپا دل ری با زانو به صورت بازیکن اتلتیک بیلبائو کوبید ، در حالی که خاندان سلطنتی اسپانیا از نزدیک نظاره گر حرکت خشن مارادونا بودند.
بعد از این اتفاق ، ناپولی دیگو را خریداری کرد و 80 هزار نفر به معارفه او در ورزشگاه ناپولی آمدند. 5 سال بعد ، مارادونا به خدای یکی از فقیر نشین ترین مناطق اروپا تبدیل شد ؛ هنگامی که ناپولی در عصر طلایی خود با دون دیگو در 1989 جام یوفا را فتح کرد.
اگرچه مارادونا در 1992 ناپولی را به مقصد سویا ترک کرد ، اما همچنان از او به عنوان نماد شهر ناپل یاد میشود. نقطه ای در این شهر جنوبی نیست که نشانه ای از ال دیگو وجود نداشته باشد.
فوتبال ، تاثیر گذار ترین بازیکن تاریخ خود را از دست داد. اسطوره ای که نماد یک کشور شد و علی رغم حواشی زیاد در خارج از مستطیل سبز ، نامش تا سالها جاودان خواهد بود.
خداحافظ دون دیگو ! در آسمانها محسور پای چپ مهار نشدنی ات خواهیم بود.
