فصل 2018/19 برای هواداران دورتموند قطعا یکی از دردناک ترین فصلها بود. بوروسیا بعد از سالها با سرمربی و مهاجم جدید و یک استعداد جوان انگلیسی عزم خود را برای قهرمانی در بوندسلیگا جزم کرده بود و در یک مقطع نه چندان کوتاه با فاصله 9 امتیازی از رقیب دیرینه خود پیشی گرفته بود. اما بدشانسی های اواخر فصل ، قلعه رویاهای دورتموند فرو ریخت و نهایتا با 2 امتیاز کمتر نسبت به بایرن نایب قهرمان شد. شاید تنها امیدواری هواداران ، پیشرفت محسوس تیمی بود که سالهای زیادی نمیتوانست در جنگ قهرمانی به بایرن مونیخ نزدیک شود.

در این سه گانه ، علاوه بر عملکرد و تصمیمات مدیریتی و کادر فنی و نقل و انتقالات ، به نکات مثبت و منفی بعد از ناکامی در قهرمانی فصل 18/19 پرداخته خواهد شد. نکاتی که میتوانند عامل نزول تدریجی شواغتس گلب یک ذهه بعد از دو قهرمانی پیاپی بوندسلیگا باشند.

زنبورها که در ابتدای فصل مدعی لیگ قهرمانان ، بوندسلیگا و جام حذفی بودند ، فصل را بدون کسب هیچ جامی به اتمام رساندند.

یک : نقل و انتقالات

خروجیهای تابستان 2018:

میشی باتشوایی ، پاکو آلکاسر ، مایکل مرینو ، گونزالو کاسترو ، نوری شاهین ، شینجی کاگاوا ، سوکراتیس پاپاستاتوپولوس ، رومن وایدنفلر ( بازنشسته ) ، فلیکس پاسلاک ( قرضی ) و آندره شورله ( قرضی )

ورودی ها :

لوسین فاوره ( سرمربی ) ، عبدو دیالو ، توماس دلینی ، اکسل ویتسل ، لئوناردو بالردی ( ژآنویه ) ، ماریوس وولف ، ماروین هیتس ، پاکو آلکاسر ( قرضی ) ، اشرف حکیمی ( قرضی )

                                                 ***

به دنبال فصل فاجعه بار 17/18 – جایی که دورتموند تنها به لطف تفاضل گل سهمیه لیگ قهرمانان را کسب کرد – مدیران تصمیم به تقویت تیم گرفتند و طی یک تابستان طوفانی تغییرات زیادی در تیم ایجاد شد. به لطف خریدهایی مانند اکسل ویتسل و سرمربی جدید و اضافه شدن دیرهنگام پاکو آلکاسر ، دورتموند در هفته های ابتدایی صدر جدول را تصاحب کرد.  ماکسیمیلیان فیلیپ نتوانست مانند آلکاسر بدرخشد و نیمکت نشین شد.

اشرف حکیمی نیز جواهر دیگری بود و واتسکه – تسورک با عدم وارد کردن بند خرید در قرارداد فولبک مراکشی مرتکب اشتباه بزرگی شدند.

پاکو آلکاسر به ندرت در ترکیب بارسلونا حضور داشت و انتقال او با ریسک بالایی همراه بود. ریسکی که بعدها مشخص شد حداقل برای یک فصل موثر بوده است.

اما خرید اکسل ویتسل (که چندهفته قبل به عنوان نایب قهرمانی جام جهانی با بلژیک رسیده بود و قبل از پیوستن به سوپرلیگ چین مورد توجه تیمای مطرح اروپایی قرار داشت ) یکی از نقطه عطفها بود.

جانشینان خروجی های دورتموند در تابستان 2018

با وجود خرید بازیکنان جدید و رفع نقاط ضعف ، برای 4 بازیکنی که در تابستان سه سال قبل وستفالن را ترک کردند جانشینی انتخاب نشد. این روند در فصول بعدی نیز مشهود است. البته این را باید در نظر گرفت که بازیکنان حاضر در تیم میتوانند جانشین خروجی ها شوند. برای مثال یاکوب برون لارسن به جای یارمولنکو. لازم نیست برای هر انتقالی یک جانشین انتخاب کرد. اما یک بازیکن که بزودی تیم را ترک میکند باید گزینه جانشینی با کیفیت مناسب داشته باشد. در اینجا از پارامتر “کیفیت مورد انتظار بازیکن” استفاده میکنیم که اشاره به جایگاه یک بازیکن نسبت به میانگین توانایی آن تیم دارد. برای مثال کیفیت مورد انتظار آندری یارمولنکو ، وینگری بود که به طور منظم در ترکیب اصلی حضور داشته باشد ( متاسفانه هرگز این اتفاق نیفتاد ). اما کیفیت مورد انتظار مایکل مرینو به مراتب پایین تر است و تنها به عنوان یک نیمکت نشین در تیم حضور داشته باشد.

با ورود به 18/19 ، برون لارسن ثابت کرد که از کیفیت مورد انتظار برخوردار است و بنابراین باشگاه با کسی در این پست قرارداد امضا نکرد. از دستمزد شینجی کاگاوا که دیگر کیفیت سابق را نداشت کاسته شد و این دستمزد کاگاوا به مارکو رویس ، مکسیمیلیان فیلیپ و ماریو گوتزه اهدا میشد.

در هر صورت ، 4 هافبک و 2 وینگر دورتموند را ترک کردند و 2 هافبک و 1 وینگر نیز به تیم ملحق شدند.

اگرچه کیفیت بازیکنان ورودی و خروجی کیفیت متفاوتی داشت ، اما مجموعا تیم در هنگام ورود به فصل 2018/19 ضعیفتر از قبل شد و عمق تیم به سرعت ثابت کرد که برخی بازیکنان حداقلِ انتظارات را نیز برآورده نمیکنند.

در زمان نزدیک شدن به تعطیلات زمستانی ، بایرن در حال دست و پنجه نرم کردن با مشکلات بود. اما در وستفالن ، بازیکنان از تاکتیک مربی جدیدشان راضی بودند.

آنها با همان خط آتش قبلی وارد نیم فصل دوم شدند. تا زمانی که مارکو رویس در دیدار مقابل برمن در جام حذفی مصدوم شد و به این ترتیب عملکرد شواغتس گلب بدون رهبر خود افت کرد. در ادامه دورتموند آکانجی و زاگادو را از دست داد و با عدم حضور سه بازیکن اصلی خود از شش بازی بعدی تنها یک پیروزی بدست آورد.

فقدان عمق تیمی ثابت میکرد که ماریو گوتزه کیفیت لازم برای پر کردن جای رویس را ندارد و خطوط عقب تر هم که در ظول فصل از اعتماد بنفس کافی برخوردار نبودند ، با انتقال وایگل به فاز هجومی ضعیف تر هم شدند.

چشمه گلهای سرنوشت ساز پاکو آلکاسر حتی بعد از ورود به زمین به عنوان بازیکن ذخیره خشکید و زنبورها با شکست تلخ مقابل تاتنهام در ومبلی و وستفالن از لیگ قهرمانان حذف شدند. در همین زمان بایرن هم ورق را برگرداند و با پیروزی های محکم خود فاصله را کم و کمتر کرد. عمق تیمی و انسجام دفاعی در حدی نبود که بتواند با مصدومیت آکانجی و رویس سر کند. بازیکنانی نظیر فیلیپ ، گوتزه و توپراک در این مقطع به ترکیب اصلی راه یافتند اما عملکرد دورتموند در نقل و انتقالات بعدی ثابت کرد که این بازیکنان از اعتبار لازم برای کسب جام برخوردار نبودند.

پیروزی در دو دیدار پایانی فصل نتوانست مانع قهرمانی بایرن مونیخ شود و دورتموند بهترین فرصت را برای قطع نوار قهرمانی های پیاپی بایرن از دست داد.

دورتموند در فصل 2018/19 فراتر از انتظارات عمل کرد. بازیکنانی نظیر پاکو آلکاسر و مارکو رویس بهترین روزهای خود را در مستطیل سبز سپری کردند. پاکو آلکاسر بعد از بثمر رساندن 18 گل در یک فصل ، نتوانسته به رکورد 10 گل در یک فصل لیگ دست یابد. اما این نکته به معنی کیفیت پایین مهاجم اسپانیایی نیست ؛ زیرا قرار گرفتن در کورس قهرمانی و هیجان ناشی از آن باعث میشود تا بازیکنان بهترین نمایش خود را ارائه دهند.

تیم فصل 18/19 ، خود را متعهد به هدف قهرمانی میدانست. آنها عطش برای کسب جام داشتند و پشت سر کاپیتانی حرکت میکردند که استحقاق بردن این جام را داشت. آن تیم علی رغم کاستی ها با مربی خود هماهنگ بود ، هدف واحدی را دنبال میکرد و منسجم بود. آنها هم ذهنیت قهرمانی داشتند و مربی هم کنارشان بود؛ اما بنظر میرسد از لحاظ کیفی و کمی ، برای این هدف بیش از حد جوان و کم تجربه بودند و نهایتا قهرمانی را از دست دادند.

اما هیئت مدیره برای عملکرد بهتر در فصل آینده چه کرد؟  قسمت بعدی اتفاقات فصل 19/20 را شرح خواهد داد.

 این مقاله با عنوان  ” How has Dortmund Progressed and Regressed Since their 2019 Title Failure? Part ” در وبسایت fear the wall در 26 آوریل 2021 منتشر شد / ترجمه اختصاصی دورتموند ایران